. वावटळ ( भाग ५ )
.
.
. . सरत्या पावसात सृष्टी हिरवीगार झाली होती . डोंगरांवर खळाळत्या निर्झरांची , धबधब्यांची नक्षी उमटली होती . बाळासाहेबाच्या विनवणीला यश येतंय असं दिसत होतं . कुसुमचा कल जरा घर , गृहस्थी कडे वळतोय असं वाटत होतं . त्या दिवशी ती खूप खुश होती . प्रसन्न होती . तिने लाडात येऊन बाळासाहेबाला विचारलं , " आपण पन्हाळ्याला जाऊया फिरायला ? "
.
. . खूप दिवसांनी बायकोला प्रफुल्ल पाहून , तिच्या आनंदात त्यानेही डुंबायला सुरुवात केली . पन्हाळ्याला जायला त्याने गाडी काढली . " नको , बाईक वरून जाऊया की ! " त्याच्यावर आपली मधाळ नजर रोखत ती म्हणाली . त्याच्या पाठीमागे , त्याला घट्ट बिलगून ती बसली . वार्याशी स्पर्धा करीत , आपले उडणारे केस सावरत , चेहऱ्यावर आदळणारे थंडगार वार्याचे झोत आसासून शोषून घेत , दोघे पन्हाळ्याला आले . कधीमधी पडणारे पावसाचे थेंब , मध्येच येणारी उन्हाची कोवळी किरणं , शहारे आणणारी वाऱ्याची भिंगरी , गडावरची हिरवीगार वनराई आणि मिठीतली ती मादक मदालसा ! जिच्यावर तो प्रेम करीत होता . बाळासाहेब उत्तेजित झाला होता . स्वप्नपूर्तीच्या इच्छेने व्याकूळ झाला होता .
.
. . संध्याकाळी त्रिनेत्र मधील रूम वर परत आल्यावर तिला मिठीत गोळा करत त्याने तिच्यावर चुंबनांचा वर्षाव केला . तिच्या घनदाट केसांच्या पिसार्यात गुरफटताना त्याच्यातला तो जुना पिसाट प्रियकर पुन्हा जागा झाला . पण ती सावध होती . ऐन क्षणाला तिने त्याला ढकलून दिलं , " नाही .... इतक्यात नाही ... थांबूया आणखीन दोन तीन वर्ष ! आधी आपला स्वतःचा बंगला होऊ दे , मग बघू या ! "
.
. त्याच्या पौरुशाचा घोर अपमान झाला होता .. बाप व्हायला आसुसलेल्या बाळासाहेबाला तो निषेध सहन झाला नाही . त्याने खूप वाट पाहिली होती . तिच्या कलाने घ्यायचा , तिला न दुखावता सदा प्रसन्न ठेवायचा आटापिटा केला होता . घरच्या सर्व माणसांना लाथाडून त्याने तिला प्रतिष्ठा , मान मरातब दिला होता आणि गृहस्थधर्मातली त्याची एक इच्छा ती पूर्ण करत नव्हती . सबबी सांगत होती . तिला मातृत्व का नकोय हे तो चांगलंच जाणून होता . आईपण हा तिच्या स्वैर आयुष्यातला अडसर ठरला असता . #सुरेखामोंडकर १५/०१/२०१७
क्रमशः
.
.
. . सरत्या पावसात सृष्टी हिरवीगार झाली होती . डोंगरांवर खळाळत्या निर्झरांची , धबधब्यांची नक्षी उमटली होती . बाळासाहेबाच्या विनवणीला यश येतंय असं दिसत होतं . कुसुमचा कल जरा घर , गृहस्थी कडे वळतोय असं वाटत होतं . त्या दिवशी ती खूप खुश होती . प्रसन्न होती . तिने लाडात येऊन बाळासाहेबाला विचारलं , " आपण पन्हाळ्याला जाऊया फिरायला ? "
.
. . खूप दिवसांनी बायकोला प्रफुल्ल पाहून , तिच्या आनंदात त्यानेही डुंबायला सुरुवात केली . पन्हाळ्याला जायला त्याने गाडी काढली . " नको , बाईक वरून जाऊया की ! " त्याच्यावर आपली मधाळ नजर रोखत ती म्हणाली . त्याच्या पाठीमागे , त्याला घट्ट बिलगून ती बसली . वार्याशी स्पर्धा करीत , आपले उडणारे केस सावरत , चेहऱ्यावर आदळणारे थंडगार वार्याचे झोत आसासून शोषून घेत , दोघे पन्हाळ्याला आले . कधीमधी पडणारे पावसाचे थेंब , मध्येच येणारी उन्हाची कोवळी किरणं , शहारे आणणारी वाऱ्याची भिंगरी , गडावरची हिरवीगार वनराई आणि मिठीतली ती मादक मदालसा ! जिच्यावर तो प्रेम करीत होता . बाळासाहेब उत्तेजित झाला होता . स्वप्नपूर्तीच्या इच्छेने व्याकूळ झाला होता .
.
. . संध्याकाळी त्रिनेत्र मधील रूम वर परत आल्यावर तिला मिठीत गोळा करत त्याने तिच्यावर चुंबनांचा वर्षाव केला . तिच्या घनदाट केसांच्या पिसार्यात गुरफटताना त्याच्यातला तो जुना पिसाट प्रियकर पुन्हा जागा झाला . पण ती सावध होती . ऐन क्षणाला तिने त्याला ढकलून दिलं , " नाही .... इतक्यात नाही ... थांबूया आणखीन दोन तीन वर्ष ! आधी आपला स्वतःचा बंगला होऊ दे , मग बघू या ! "
.
. त्याच्या पौरुशाचा घोर अपमान झाला होता .. बाप व्हायला आसुसलेल्या बाळासाहेबाला तो निषेध सहन झाला नाही . त्याने खूप वाट पाहिली होती . तिच्या कलाने घ्यायचा , तिला न दुखावता सदा प्रसन्न ठेवायचा आटापिटा केला होता . घरच्या सर्व माणसांना लाथाडून त्याने तिला प्रतिष्ठा , मान मरातब दिला होता आणि गृहस्थधर्मातली त्याची एक इच्छा ती पूर्ण करत नव्हती . सबबी सांगत होती . तिला मातृत्व का नकोय हे तो चांगलंच जाणून होता . आईपण हा तिच्या स्वैर आयुष्यातला अडसर ठरला असता . #सुरेखामोंडकर १५/०१/२०१७
क्रमशः
कोणत्याही टिप्पण्‍या नाहीत:
टिप्पणी पोस्ट करा